Category: Συνεντεύξεις – Παρουσιάσεις

O τενόρος Κωνσταντίνος Κληρονόμος σε αποκλειστική συνέντευξη  Βασίλης Παπαβασιλείου O τενόρος Κωνσταντίνος Κληρονόμος αποφοίτησε από το ωδείο Αthenaeum (μονωδία, τάξη Χριστίνας Γιαννακοπούλου) και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο πανεπιστήμιο Μozarteum στο Σάλτσμπουργκ (τάξη των Barbara Bonney, J. Wallnig και E. Gramss), ως υπότροφος του σωματείου υποτροφιών Μαρία Κάλλας (υποτροφία Χρήστος Λαμπράκης) και του ιδρύματος Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης.  Έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με την Εθνική Λυρική Σκηνή, το Theater Bremen, Gerhart-Hauptmann-Theater Görlitz-Zittau, Stadttheater Pforzheim, Theater für Niedersachsen,το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, το Φεστιβάλ Αθηνών, Festival Kvarner, Φεστιβάλ Αιγαίου, Φεστιβάλ Επταπυργίου και με ορχήστρες όπως Deutsche Staatsphilharmonie Rheinland-Pfalz, Moravian Philharmonic, ΚΟΘ, Ορχήστρα σύγχρονης μουσικής της ΕΡΤ, το οργανικό σύνολο μπαρόκ μουσικής Latinitas Nostra κ.α. Έχει αποσπάσει θετικές κριτικές για το τίμπρο της φωνής του, το προσεγμένο του τραγούδι, το υποκριτικό του ταλέντο και την πληθωρική σκηνική του παρουσία ερμηνεύοντας ρόλους, όπως Mario Cavaradossi (G. Puccini, Tosca), B.F. Pinkerton (G.Puccini, Madama Butterfly), Il Duca di Mantova (G. Verdi, Rigoletto) Chevalier des Grieux (J. Massenet, Manon), Roméo (Ch. Gounod, Roméo et Juliette), Chevalier de la Force  (F. Poulenc,  Dialogues des Carmélites), Max (C.M. v. Weber, Der Freischütz),  Jeník  (B. Smetana, Prodaná nevěsta ), Tito (W.A. Mozart, La Clemenza di Tito), Tamino (W.A.Mozart, ο Μαγικός Αυλός), Don Ottavio (W.A.Mozart, Don Giovanni), Nemorino (G.Donizetti, L’elisir d’amore), Fenton  (G.Verdi, Falstaff), Prinz Sou Chong (F. Lehár, Das Land des Lächelns), Zarewitsch  (F. Lehar, Der Zarewitsch)S.  Barinkay (J. Strauss, Der Zigeunerbaron),  Caramello  (J. Strauss, Eine Nacht in Venedig), καθώς και τα Ορατόρια ‘Stabat Mater’ του  A. Dvořák,  ‘Petite Messe Solennelle’ του G. Rossini, ‘Messa da Requiem’ του  G.Verdi, ‘Messiah’ και ‘Τheodora’ του G.F.Händel. Ο χρόνος με την σύζυγό μου και την κόρη μου, το γέλιο τους και οι φωνές τους. Ο ήχος της ορχήστρας, το κούρδισμά της. Η ανεμελιά κοντά στη φύση, η θάλασσα , ο ουρανός, τα δάση. 3. Κάνεις δουλειές του σπιτιού; Όταν επιστρέφω και έχω χρόνο να βρίσκομαι σπίτι, κάνω ό, τι περνάει απ’ το χέρι μου για να ελαφρύνω το έργο της συζύγου μου. Από καθαριότητα, μαγείρεμα, γραφειοκρατικές εργασίες μέχρι και μαστορέματα. Το τελευταίο μάλιστα είναι και κατά κάποιον τρόπο το χόμπι μου. 4. Φροντίζεις την εμφάνιση σου; Είναι κι αυτό μέρος της δουλειάς. Δεν είναι πάντα κάτι που κάνω με ευχαρίστηση. Κάποιες φορές μάλιστα, όχι και με μεγάλη επιτυχία αλλά ευτυχώς η Μαρίνα η σύζυγός μου, έχει καλύτερο γούστο από εμένα και με σώζει! 5. Κάνεις κάποιο σπορ; Αθλούμαι σε καθημερινή βάση. Δεν κάνω κάποιο συγκεκριμένο άθλημα αλλά θέλω να είμαι σε πολύ καλή φυσική κατάσταση. Κάνω μέσα στην ημέρα μερικά επτάλεπτα προγράμματα τα οποία περιλαμβάνουν push up, τρικέφαλους,  jumping jacks, προβολές, squats, κοιλιακούς, σανίδα κ.α. Όποτε μου δίνεται η ευκαιρία βέβαια να παίξω μπάσκετ, παίζω με μεγάλη ευχαρίστηση. Έχουμε ένα Renault Megane και είμαστε πολύ ευχαριστημένοι με αυτό. Η αλήθεια είναι πως δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα με την αυτοκίνηση αλλά αν μου δινόταν η ευκαιρία, θα οδηγούσα ευχαρίστως ένα Tesla. 7. Ποιο είναι το ακριβότερο δώρο που έχεις κάνει σε μια γυναίκα; Ένα δαχτυλίδι. 8. Τι θα άλλαζες στη Θεσσαλονίκη; Είναι υπέροχη! Δεν νομίζω πως θα άλλαζα κάτι. Περνάω υπέροχα κάθε φορά που βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη. 9. Ποιο είναι το motto σου στη ζωή; Απλά κά’ντο!  Είναι ωραίο να έχουμε στόχους, όνειρα και να προβληματιζόμαστε με το πώς θα καταφέρουμε κάτι αλλά στο τέλος του δρόμου σημασία έχει να δράσεις, με ό, τι αυτό συνεπάγεται. 10. Ποια διάσημη θα ήθελες να καλέσεις σε δείπνο; Την Μαρία Κάλλας! Πηγή

της Άννας Αφεντουλίδου Η θερμή αχλή της μνήμης για τη χαμένη πατρίδα της Ιωνίας, μνήμη γλυκόπικρη πολλές φορές, για τη μακρινή και ωραιοποιημένη, μέσα από την απόσταση του χρόνου, εποχή της πατρογονικής οικογένειας, εμποτίζει την αφήγηση κυρίως τριών βιβλίων της Κατερίνας Ζαρόκωστα[1]: Ένα κομματάκι ουρανός,[2] Οι αδερφές Ραζή,[3] Ιστορίες οικογενειακής τρέλας.[4] Καθημερινά περιστατικά, εικόνες, γεύσεις, μυρωδιές και χρώματα θυμίζουν την ένταση και την ιδιοσυστασία της ζωής των Ελλήνων προσφύγων της Κωνσταντινούπολης, οι οποίοι κουβαλούν τις μνήμες της μακρινής εποχής της ακμής, όσο και των δύσκολων χρόνων μετά την Καταστροφή. Μια αφηγηματική φωνή, στα δύο προαναφερόμενα μυθιστορήματα, φαινομενικά εξωδιηγητική αλλά εμφανώς συναισθηματικά εμπλεκόμενη, αναλαμβάνει να μας παρουσιάσει οικογενειακές και προσωπικές ιστορίες που σχετίζονται με έναν χρόνο που ανήκει εν μέρει στον κόσμο του μύθου. Ο τόπος παλινδρομεί ανάμεσα σε μια ουτοπική πλέον Ιωνία, στη μακρινή Αθήνα της προσφυγιάς και του πολέμου ή σε μια πιο σύγχρονη εκδοχή της ζωής, η οποία όμως πάντα κουβαλά την προγονική μνήμη, οδηγεί σε αναγωγές και ρητές ή υπόρρητες συγκρίσεις. Ο κόσμος της Aνατολής, η Καταστροφή, η προσφυγιά, η φτώχεια, ο αγώνας της επιβίωσης, ο κατακερματισμένος κόσμος των ατομικών ιστοριών δημιουργούν το πλαίσιο, ενώ ο αφηγητής δεν παραλείπει να σχολιάζει τη σχέση ανάμεσα στη μακροσκοπική και μικροσκοπική ιστορία: «Υπάρχουν εποχές στη μεγάλη ιστορία αλλά και στη μικρή του καθενός που σου αφήνουν πολλά, για να θυμάσαι». (Οι αδερφές Ραζή, σ. 44) Η επίγευση του εξωραϊσμένου πατρογονικού παρελθόντος εμποτίζει τις εικόνες των βιβλίων της Ζαρόκωστα ζωντανεύοντας στις περιγραφές την αισθητηριακή αναπαράσταση μιας φαινομενικά και, σε αρκετά σημεία, πειστικά ρεαλιστικής αφήγησης, προστατεύοντας ταυτοχρόνως τη γενεαλογία της, που ασφαλώς δεν είναι άλλη από την περιοχή του μύθου. Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο των Αδελφών Ραζή: Ανάμεσα στις δυο όχθες που τις χωρίζει νερό αγεφύρωτο, οι αδερφές Ραζή ζουν στη μια μεριά και ονειρεύονται την άλλη. Ευτυχισμένες οι μέρες στην Πόλη, πριν απ’ την Καταστροφή, δύσκολα τα πρώτα χρόνια όταν πέρασαν στην αντικρινή όχθη κι απ’ τη μια στιγμή στην άλλη μετατράπηκαν σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Κάπως σαν τις διηγήσεις των προγόνων μου, πρόσφυγες όλοι από την Πόλη. […] Μέσ’ απ’ τον όλεθρο ιστορικών και προσωπικών πεπρωμένων ο έρωτας της Ινώς και του Ευάγγελου μένει αλώβητος – ελπίδα για το μέλλον. Παρ’ όλες τις δυσκολίες και τον κατατρεγμό, τα μυστικά, τις πληγωμένες σχέσεις ή τα ψέματα, ο αφηγηματικός καμβάς των βιβλίων της διαποτίζεται από τη βαθύτερη πίστη στη δύναμη των συναισθημάτων του ανθρώπου· στην επιθυμία για ζωή, όπως εκφράζεται κυρίως μέσα από την επιθυμία για επιβίωση και δημιουργία, για αγάπη και έρωτα αλλά και για τη μνημείωση μιας εποχής παρελθούσας, ενός κόσμου που χάνεται. Μια πικρή αλλά φωτεινή αισιοδοξία χρωματίζει και τις πιο σκοτεινές ανθρώπινες συνθήκες, με τη γλυκιά αύρα του παραμυθιού, που κρατά την ελπίδα ζωντανή ότι μπορεί να υπάρχουν ακόμη τα θαύματα. Και μάλιστα με εκείνη τη θυμοσοφική διάθεση των παλιών λαϊκών παραμυθάδων, ρόλο που για λίγο οικειοποιούνται και κάποιοι ήρωες των μυθιστορημάτων της: Ο Ευάγγελος χαρούμενος και περήφανος που βλέπει να κρέμονται από τα χείλη του στέκεται στη λεπτομέρεια επιμένοντας στις παλιές ιστορίες, ντύνοντας τα πιο απλά συμβάντα με τη μαγεία και τη διαχρονικότητα του μύθου […] έξω από το παραμύθι καραδοκούν ο καημός, οι τύψεις, η ανησυχία […] Για λίγες στιγμές το θαύμα μοιάζει εφικτό. (Οι αδερφές Ραζή, σσ. 136, 137) Είναι κομβικό σημείο του μυθιστορηματικού κόσμου της Ζαρόκωστα η έννοια του θαύματος, αυτού που δεν προσεγγίζεται με τη λογική, αυτού που ξεπερνά το μέτρο του πραγματικού ή του πιθανού. Κι είναι σαν να υπογραμμίζεται πως πρόκειται για αφήγηση που στήνεται με τους όρους της Ιστορίας, του «αληθινού» δηλαδή χρόνου και τόπου, αλλά έχει σπερματικά εντός του τη διάσταση του παραμυθιού. Έτσι, τα πρόσωπα, χάρη στις ικανότητές τους και την αγωνιστικότητά τους, ξεπερνούν τη φτώχεια και τη στέρηση, οι ηρωίδες είναι ωραίες και δυναμικές, ή παραιτούνται αλλά με τρόπο εντυπωσιακό –μιαν ανερμήνευτη ασθένεια ή την αυτοχειρία–, οι άντρες παθαίνουν ερωτικό μαρασμό, αλλά εν τέλει το πάθος για ζωή, μέσα από τον έρωτα κυρίως, θριαμβεύει… Σαν να μας δείχνει συνεχώς ότι οι ιστορίες μας, άλλοτε πικρές και άλλοτε αισιόδοξες, άλλοτε δίκαιες και άλλοτε σκληρές, δεν παύουν να έχουν ως πυρήνα τους, κατ’ ουσίαν, τον μύθο: λίγο ακόμη και το θαύμα θα μας αγγίξει, κάποιες φορές μπορεί να συμβεί. Η Κατερίνα Ζαρόκωστα, στο τελευταίο της βιβλίο λίγο πριν από τον πρόωρο θάνατό της, στις Ιστορίες οικογενειακής τρέλας, συνέχισε με άλλον τρόπο την ξενάγηση που είχε οργανώσει στο προτελευταίο της βιβλίο, στις Αδερφές Ραζή, και την οποία είχε ξεκινήσει λίγα χρόνια παλαιότερα στο Ένα κομματάκι ουρανός. Την ξενάγηση ενός παραμυθά στον κόσμο των δικών του προσωπικών μύθων, οι οποίοι όμως πορεύονται παράλληλα με τη μακροσκοπική Ιστορία και αγγίζουν τη διαχρονική διάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης. Έναν κόσμο φτιαγμένο με αγάπη, χιούμορ και πόνο, τροφοδοτώντας μια γραφή που αρδεύεται από την αλήθεια αλλά ανασαίνει με το παραμύθι. Μέσα από τις σελίδες των Ιστοριών, οι οποίες αναφέρονται στα παιδικά χρόνια της συγγραφέως, παρακολουθούμε πώς διαμορφώθηκε ο κόσμος αυτός, ο ποτισμένος με τη δύναμη της ζωής αλλά και της τρυφερής νοσταλγίας, ο κόσμος μιας θλίψης γλυκιάς, στον οποίο η ίδια τάχθηκε ξεναγός και ιχνηλάτης. Και θυμάμαι αντίστοιχα, από την Αιολική Γη του Ηλία Βενέζη,[5] την παιδική ματιά του αφηγητή Πέτρου μέσα από την οποία αναπαραστάθηκε ο κόσμος της αθωότητας, ένας κόσμος παιδικής έκστασης και απορίας, μια διαδρομή αναπόλησης, που κινήθηκε ανάμεσα στα όρια της συμβολικής του ονείρου και της γεύσης του πραγματικού κόσμου. Του πραγματικού κόσμου, που με τη σκληρότητα του πολέμου, του εκτοπισμού και της προσφυγιάς, γκρέμισε για τη γενιά αυτή, αλλά και για όσες την ακολούθησαν, την ιδεατή διάσταση του παράδεισου· στον οποίο όλοι θα θέλαμε να ελπίζουμε ή έστω να θυμόμαστε ότι κάποτε –ίσως και να– τον είχαμε γευτεί. Άννα Αφεντουλίδου, ποιήτρια, κριτικός ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ[1] Η Κατερίνα Ζαρόκωστα (1951-2021) γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνέχισε έναν κύκλο σπουδών Κοινωνικής Ψυχολογίας στην École Pratique, στο Παρίσι. Για δύο περίπου δεκαετίες συνεργάστηκε με την Κρατική Ραδιοφωνία, στον χώρο των πολιτιστικών εκπομπών, και με την ΕΤ1 ως σεναριογράφος και συντονίστρια συζήτησης σε εκπομπές κοινωνικού και ψυχολογικού περιεχομένου. Συνεργάστηκε επίσης με εφημερίδες και περιοδικά στον τομέα του προσωπικού δοκιμίου και της βιβλιοπαρουσίασης. Στην πεζογραφία εμφανίστηκε το 1983. Πηγή: https://biblionet.gr/προσωπο/?personid=685 (τελευταία πρόσβαση 31-10-2022).[2] Κατερίνα Ζαρόκωστα, Ένα κομματάκι ουρανός, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2000 (μυθιστόρημα).[3] Κατερίνα

Οι συναντήσεις του Να Μου Γελλάς, αυτή η μοναδική ευκαιρία να συνομιλήσεις ζωντανά μεανθρώπους που θαυμάζεις, συνεχίζονται. Στη συνάντηση που συμπίπτει με τα τέσσερα χρόνιαλειτουργίας του Να Μου Γελλάς, επίσημος καλεσμένος θα είναι ένας από τους σημαντικότερουςΈλληνες ποιητές, ο Τίτος Πατρίκιος.Το Σάββατο 17 Δεκεμβρίου δέκα συνδρομητές του Να Μου Γελλάς θα έχουν την ευκαιρία νακουβεντιάσουν με τον σπουδαίο ποιητή γύρω από ένα τραπέζι. Μια παρέα που σκέφτεται καισυνδιαλέγεται αληθινά. Μια ιδέα πρωτότυπη που ξεφεύγει από τη φόρμα της συνέντευξης, τηςπαρουσίασης ή της ομιλίας.Ο Τίτος Πατρίκιος επιλέγει σα θέμα για τη συζήτησή μας τη φράση «Ποίηση και πραγματικότητα».«Γιατί λέμε ότι η ποίηση είναι στα σύννεφα. Όμως από τα όνειρα τίποτα δε βγαίνει. Από τηνπραγματικότητα γεννιούνται τα όνειρα. Από το όνειρο δε βγαίνει η πραγματικότητα», προσθέτει.Με τη συνάντηση αυτή το Να Μου Γελλάς κλείνει 4 χρόνια. Τέσσερα χρόνια μιας ιδέας που ονειρεύεταινα γίνει μια όμορφη πραγματικότητα. «Κανείς δεν ονειρεύεται μοναχός» τονίζει ο Τίτος Πατρίκιος.Έλα λοιπόν να ονειρευτούμε πραγματικά μαζί!Οι δέκα συνδρομητές του Να Μου Γελλάς που θα δηλώσουν ενδιαφέρον και θα κληρωθούν νασυμμετέχουν στη συνάντηση αυτή, θα πάρουν δώρο από το Να Μου Γελλάς ένα βιβλίο με ποιήματατου Τίτου Πατρίκιου τα όποια θα έχουν την ευκαιρία να τους αφιερώσει ο ίδιος.Είναι πολύ εύκολο να ζήσεις την εμπειρία αυτή που θα θυμάσαι για πάντα. Κάνε την συνδρομή σου στο www.namougellas.com. Δήλωσε ενδιαφέρον συμμετοχής στη συνάντηση και πολύ πιθανά θα ζήσεις το δικό σου «ήμουν και εγώ εκεί»!Το στέκι που έχεις μαζί σου παντού, έγινε πια η παρέα σου όπου κι αν πας. Τέσσερα χρόνια ξεκινάς ΝαΜου Γελλάς. ΖΩΝΤΑΝΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ του Να Μου Γελλάς: Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2022, ώρα: 17:00-19:00ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΣ: Ο ποιητής Τίτος ΠατρίκιοςΘΕΜΑ: «Ποίηση και πραγματικότητα»ΣΥΝΟΜΙΛΗΤΕΣ: Με τον Τίτο Πατρίκιο θα συνομιλήσουν δέκα συνδρομητές του Να Μου ΓελλάςΣΥΝΤΟΝΙΖΕΙ: Η Νικολέττα Λέκκα, δημιουργός του Να Μου ΓελλάςΤΟΠΟΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ: Πλάκα, Αθήνα ή μέσω ZOOM για όποιον δε μπορεί να παρευρεθεί ζωντανά.Δώρο σε κάθε συμμετέχοντα ένα βιβλίο του Τίτου Πατρίκιου.