Στελλίνα Μαργαριτίδου
Καραμπουρνάκι Καλαμαριάς ● Το παραλιακό κέντρο και κινηματογράφος, που έδωσε το όνομά του στην ακτή, μεσουρανούσε το ’50-’60 ● Σήμερα πολλοί κάτοικοι λούζονται στα όχι απολύτως καθαρά νερά του και αναπολούν τις παλιές ένδοξες μέρες.
«Ερχομαι για μπάνιο 15 χρόνια τώρα στο συγκεκριμένο σημείο. Περπατώντας. Από τη Μαρτίου όπου μένω μέχρι εδώ, είναι με τα πόδια 10 λεπτά», λέει ο Βλαδίμηρος και συμπληρώνει. «Αυτό που θα ήθελα είναι να φτιάξουν καλύτερα τα αποδυτήρια και τις ντουσιέρες». Βρισκόμαστε στην ακτή Ντοβίλ, σε ένα γνωστό σημείο του Κελλάριου όρμου που κουβαλά μέσα του ενάλιες αρχαιότητες και εκτείνεται από την περιοχή ανατολικά του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης μέχρι το Κυβερνείο που χρόνια τώρα ρημάζει.
Η Αλκηστις μένει στην περιοχή του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης. Με πλησιάζει, με πιάνει από το χέρι και μου δείχνει τη θάλασσα: «Βλέπεις πόσο καθαρά είναι; Εχει και ψαράκια». Απέναντί μας το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Τα μεγάλα εμπορικά πλοία περιμένουν να ξεφορτώσουν και οι γερανοί της 4ης προβλήτας μοιάζουν να είναι πολύ κοντά μας.
Ο Δημήτρης Αυγέρης, που ξεκουράζεται μετά το μπάνιο του στο πάρκο δίπλα από την πλαζ, έρχεται για μπάνιο εδώ 365 μέρες τον χρόνο. Μάλιστα, όπως εξηγεί, έχει ρωτήσει ο ίδιος υπηρεσίες του Δήμου Καλαμαριάς και τον διαβεβαίωσαν πως η θάλασσα είναι καθαρή.
Ακατάλληλη για μπάνιο
Μέσω του προγράμματος «Γαλάζια σημαία» γίνονται κάθε χρόνο μετρήσεις και στη συγκεκριμένη περιοχή. Φέτος όμως δεν έγιναν. «Δυστυχώς, αν και οριακά, η περιοχή δεν κρίνεται κατάλληλη για μπάνιο. Οι υπηρεσίες του δήμου καθαρίζουν την ακτή, στον βυθό όμως υπάρχει θέμα. Παλαιότερα αυτοδύτες ανέσυραν ποδήλατα, μηχανάκια και λάστιχα, τα οποία επιβαρύνουν ιδιαίτερα τη θάλασσα», μας λέει ο δήμαρχος Καλαμαριάς Γιάννης Δαρδαμανέλλης.
«Εγώ δεν πιστεύω τίποτε. Αυτά τα διαδίδουν και καλά κάνουν, γιατί φανταστείτε τι θα γινόταν εάν μαθευόταν το μυστικό; Οτι εδώ μέσα στην πόλη έχει πολύ καλή θάλασσα και μπορείς να κάνεις μπάνιο όλο τον χρόνο;». Ο λουόμενος που μας αποκαλύπτει το «μυστικό της καθαρής θάλασσας της περιοχής» διατηρεί κατάστημα εστίασης στην περιοχή του Λευκού Πύργου και συμπληρώνει πως έχει μεγαλώσει εδώ.
Στο Ιστορικό Αρχείο του Προσφυγικού Ελληνισμού του Δήμου Καλαμαριάς, η ιστορία του Ντοβίλ, του θρυλικού κέντρου της περιοχής, η ταμπέλα του οποίου σηματοδοτεί μέχρι σήμερα τον χώρο, ξεδιπλώνεται μέσα από φωτογραφίες μιας άλλης εποχής.
Σήμερα στην περιοχή έμεινε μια ταμπέλα, απαρατήρητη από πολλούς. Μια ταμπέλα που παραπέμπει στα γλέντια και στις ξέγνοιαστες βραδιές της δεκαετίας του ‘50 και του ‘60, τότε που μ’ ενθουσιασμό η Θεσσαλονίκη εισερχόταν στον παροξυσμό της αντιπαροχής κι έχανε με τις ευλογίες του εθνάρχη σημαντικό μέρος της μνήμης της.
Πριν από τέσσερα χρόνια μια ομάδα πολιτών, η «Επιτροπή για τη σωτηρία του πάρκου Ντοβίλ Καραμπουρνάκι», επιχείρησε τον καθαρισμό της περιοχής – και δεν ήταν η πρώτη φορά. Η περιοχή έχει κατά διαστήματα και τη φροντίδα της εκάστοτε αρχής του Δήμου Καλαμαριάς. Προφανώς γι’ αυτό, σε αντίθεση με την άλλη πλευρά του Κελλάριου όρμου που βρίσκεται προς το Μέγαρο Μουσικής και ανήκει στον Δήμο Θεσσαλονίκης, δεν εμφανίζει εικόνα εγκατάλειψης.
Η ομάδα του facebook #Καραμπουρνάκι βρίσκεται σε ετοιμότητα και συχνά ανεβάζει βίντεο και φωτογραφίες από επισκέπτες της περιοχής που θεωρούν λογικό να παρκάρουν το αυτοκίνητό τους μπροστά στην αμμουδιά. Μέλη της, οι περισσότεροι κάτοικοι μιας περιοχής που μέχρι σήμερα θεωρείται προνομιακή, μοιράζονται μνήμες από το παρελθόν, πολλές από τους οποίες μεταφέρονταν ως συζητήσεις στα σπίτια όπου μεγάλωσαν. Το μπάνιο στο Ντοβίλ, το φαγητό εκεί και μετά το σινεμά ήταν ό,τι καλύτερο για οικογενειακή ψυχαγωγία στη Θεσσαλονίκη.
Οι γερανοί του λιμανιού
Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ‘70 το Ντοβίλ λειτουργούσε ως εξοχικό κέντρο και θερινός κινηματογράφος. «Εδώ περνούσα πολλές ώρες μέσα κι έξω από το νερό τα καλοκαίρια στο τέλος της δεκαετίας του ‘40 και αρχές της δεκαετίας του ‘50. Ακόμη υπάρχει η βάση μιας μικρής ξύλινης προβλήτας. Στο σκουριασμένο μεταλλικό παλούκι του κάθονται συχνά θαλασσοπούλια. Κι οι μάνες μας εδώ περνούσαν ώρες πολλές μέσα και έξω από το νερό τα καλοκαίρια στο τέλος δεκαετίας τού ‘40 και αρχές δεκαετίας τού 50.
»Ακόμη υπάρχει η βάση της μικρής ξύλινης προβλήτας (σκάλας) που στο σκουριασμένο μεταλλικό παλούκι της κάθονται συχνά θαλασσοπούλια. Οι μάνες μας μάς πήγαιναν στον κινηματογράφο ή έπαιρναν και το βραδινό μας γεύμα μαζί ή μας αγόραζαν εκείνα τα θεϊκά σουτζουκάκια από τον «Θόδωρο»», γράφει ένας κάτοικος της περιοχής στη σελίδα της ομάδας στο facebook.
«Αυτές τις μνήμες αναζητώ όταν βουτάω εδώ στη θάλασσα του Ντοβίλ. Εγώ, όπως το βλέπω, το νερό είναι καθαρό και διαυγές… Οπως τότε», λέει ο Δημήτρης Αυγέρης. Απέναντί μας οι γερανοί του λιμανιού μάλλον συμφωνούν.
*Το φωτογραφικό υλικό προέρχεται από συλλογές του Ιστορικού Αρχείου Προσφυγικού Ελληνισμού του Δήμου Καλαμαριάς Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφτείτε την σελίδα https://iape.org.gr